به نام پروردگارت که منم اینک، برو!

چشمام رو که از قیلوله ی ظهر وا می کنم صدای دختر همسایه و مادرش رو می شنوم که از توی راهرو می یاد: « امروز خانم فقط 3 صفحه ریاضی داد». چشمام رو باز می بندم با آخرین ذرات رویایی خواب می رم به دوران کودکی. دورانی که تمام مسئولیت من همان 3 صفحه بود. و از آن هم چندان شاد نبودم و آدم بزرگ ها که آن موقع دختر خاله سوم راهنمایی ام را شامل می شد می گفتند وقتی دبستان تمام شه مشق ها هم تمام می شه. آن موقع ها با همین حرف ها روحیه می گرفتم و صفحه آخر امضا شده مشق ها را می کندم و 5-6 خط پایانی را بازنویسی می کردم و هزار دوز و کلک می زدم و سوار بر مرکب زمان می رفتم. وقتی دیر می رسیدم گوشه دیوار مدرسه می ایستادم به تعدادی که ناظم مدرسه لازم می دانست چوب می خوردم اما وقتی به سمت کلاسمان راهی می شدم برق گوشه چشمم سر جایش بود. آخر من سوار مکتب عمر بودم و می تاختم به سوی انتها.به سوی بلوغ. به سوی آزادی!

آن زمان گذشت من از راهنمایی و دبیرستان که قرار بود بی مشق و تمرین باشد با کوله باری از تمرین و خفت ننوشتن ها گذشتم و از قیف دهن تنگ کنکور به امید در گشاد انتهای آن گذشتم و به قدر هزارقیف در قیفمان فرو کردند و باز گذشتم و ارشد و ... اما مشق و مسئولیت ها هر روز بیشتر شد. و نمی دانم در کجای راه بود که مرکب عمر بر زین پشت من نشست و زندگی گه شد و من هزار بار در روز آلت فرضی ام را در همه ی جامعه و زمین و زمان فرو کردم که اینها هر یک نعره ی از درد تازیانه ی زمان بود و لا غیر. و رسیدم به امروز لای پتو در یک روز بهاری و چشمانی که حالا کاملا" باز بود.

از دبیرستان بود که قلم دست گرفتم و چیزی می نوشتم در سررسیدم . گاهی قراری با خودم برای انجام کاری و گاهی قراری با خدای خودم که بعدتر ها فهمیدم نیچه با اجیر کردن زرتشت خائن او را ترور کرده است. و این سررسید همه را تحریک می کرد که بدانند چیست در کله کوچک این بچه و هر کس لای آن وا می کرد ساعت ها سرگرم بود از خنده بر من و دغدغه های من. روز گار اما می گذرد. و چون قانون «گهی پشت به زین و گهی زین به پشت» 2 حالت بیشتر ندارد، درعرصه هر عمر فراخ بارها جای ما عوض می شود. و این بار باری دیگر نوبت من است که سوار شوم مرکب عمر را و با تازیانه ای که بر دسته اش نامم حک شده تازیانه زنم این چموش توسن را که برو، به نام پروردگارت که منم اینک برو.

مدت زیادی اندیشیده ام. مسئولیت ها تمامی ندارد. من دیر یا زود زیر پنجه ی این مسئولیت ها له شده بودم بی هیچ نام و نشان که کیستم، کجایم، چرا آمدم، هنوز هستم یا دیگر رفتم. چه می خواهد بشود؟ چه کسی می خواهد آن را بشواند؟ زیر مکتب عمر زیر لب فحش دادن که فلانی زد و فلانی خورد تا به کی؟ من برای خدا نمی جنگم که روزی شهید گمنامی شوم که در هیچ دانشگاهی دانشجوی واقعی وطن ام راهم ندهد و با هزاران نیروی کمکی در خاک آرام گیرم. من عرفانم. سوار بر مرکب زمان با تازیانه ای که بر آن حک شده عرفان طالب زاده کاسگری!

در اینجا خواهم نوشت بی هراس از هر فردایی که هرکول های کراتینی زمانه از آن می ترسند. و در اینجا می جنگم که من در سال جنگ ،64، در شهر جنگ ، اهواز، به دنیا آمدم. از زیر زمینی ترین نقطه های فکر های جوانی ام ، از 3 ماه مانده به قله ی 25 سالگی. و با بلندترین فریاد هایم وطنم را ، خانه ام را، چون اجدادم که نه می دانم آریایی یا هر چیز دیگری بوده اند و نه می خواهم بدانم، بلکه چون ابتدایی ترین غار نشینان از آن خود خواهم کرد. این خط ، این نشان !

عرفان طالب زاده